
Najlepszy piłkarz
w historii francuskiego futbolu przyszedł na świat 21 VI 1955 w malutkiej
miejscowości Joeuf. Jego rodzice byli włoskimi imigrantami, którzy w
poszukiwaniu lepszego życia przybyli do francuskiej Lotaryngii.
Ojciec Michel’a
był nauczycielem wychowania fizycznego w miejscowej szkole. Szybko zauważył u
syna oznaki talentu. Najpierw próbował samodzielnie rozwijać jego umiejętności
a potem zapisał go do lokalnego klubu – AS Joeuf. Tak zaczęła się dla
Platiniego jego wielka przygoda z futbolem.
Gdy ukończył 17
rok życia wszyscy zdawali sobie sprawę, że nadszedł czas na kolejny etap w
karierze zdolnego młodziana. Wbrew oczekiwaniom nie przeniósł się jednak do
pobliskiego FC Metz lecz zasilił klub, w którym pracował wówczas jego ojciec –
AS Nancy.
Wraz z nowym
klubem walczyć musiał o awans do 1 Ligue. Platini rozegrał 32 mecze zdobywając
imponująca – jak na pomocnika – liczbę 17 bramek. Mimo jego młodego wieku,
trener właśnie Michel’a obarczył odpowiedzialnością za rozgrywanie piłki. Dzięki
doskonałemu przeglądowi pola, wizji gry i świetnej technice bez trudu wywiązał
się z tych obowiązków i walnie przyczynił się do awansu Nancy do „elity”. Kilka
miesięcy później zadebiutował w kadrze Francji, świetny występ uwieńczając zdobyciem
bramki ( 27 III 1967 w meczu z Czechosłowacją – 2:2 ). Niedługo potem pojechał
na IO w Montrealu.
W sezonie 1976/77
dokonał rzeczy niebywałej: grając w

środku pola zdobył 25 bramek w 38 meczach !
Głownie dzięki temu jego klub uplasował się na 4 miejscu w ligowej tabeli. Nie
gorzej radził sobie w reprezentacji, z którą awansował na M? ‘ 78 w Argentynie.
Dla Francji był to pierwszy mundial od 12 lat więc i presja społeczna była
duża. Jak się okazało zbyt duża. Niedoświadczony francuski zespół zupełnie się
„spalił” i nie zdołał nawet wyjść poza fazę grupową. Po mistrzostwach znów grał
w AS Nancy. W ciągu dwóch kolejnych sezonów zaliczył 54 występy strzelając 30
bramek. Niestety czasem dręczyły go kontuzje, czemu należy przypisać fakt, że
zmienił klub dopiero w 1979 r.
Jego nowym
pracodawcą było AS Saint Etienne. Sezon 1979/80 zakończyło na 3 miejscu

w
tabeli co nie zadowalało ani kibiców ani działaczy, którzy sprowadzali
Platiniego z myślą o mistrzostwie. Cel osiągnęli już rok później, w czym swój spory
udział miał Michel – strzelec 20 bramek.
Rok 1982 to rok
mundialu na boiskach w Hiszpani. Okazałe się one szczęśliwsze dla
„Trójkolorowych” niż boiska Argentyńskie – doszli aż do półfinału, gdzie ulegli
RFN po serii rzutów karnych. Również w meczu o 3 miejsce Francja musiała uznać
wyższość rywali – lepsza okazała się reprezentacja Polski ( z Z.Bońkiem w
składzie ), wygrywając 3:2.
Z mistrzostw
Platini wracał już jako gracz Juventusu – podobnie zresztą jak inna gwiazda
mundialu: Zbigniew Boniek. Nie wiedzieli jeszcze, że stworzą jeden z
najlepszych

boiskowych duetów następnych lat w Europie. Nawiasem mówiąc
przyjaźnili się ( podobnie jak ich żony i dzieci ) również w życiu poza
sportowym.
Głównym celem Juve
w sezonie 1982/83 był Puchar Europy i na nim skoncentrowano wszystkie starania.
Juventus pokonywał kolejne przeszkody niczym biegacz płotki na bieżni, pewnie
zmierzając po jedyne trofeum jakiego brakowało wówczas w klubowej gablocie.
W finale przyszło
się zmierzyć bianconerim z niemieckim HSV. Ten „płotek” okazał się nie do
przejścia dla Platiniego i jego kolegów. „Stara Dama” przegrała 0:1 po bramce
F. Magatha. Niejakim pocieszeniem dla Francuza był triumf Juve w Coppa Italia,
korona króla strzelców Serie A oraz – nieoczekiwanie – „Złota Piłka”.
Sezon 1983/84 to
dla klubu ze stolicy Piemontu przede wszystkim walka o scudetto,

będące
przepustką do gry w Pucharze Europy. Nieoczekiwanym ale zasłużonym sukcesem
zakończył się start w Pucharze Zdobywców Pucharów. Następne miesiące przyniosły
kolejne sukcesy: scudetto i Superpuchar Europy. Dodatkowo Platini po raz drugi
został królem strzelców ligi włoskiej.
W lecie 1984
odbywały się mistrzostwa Europy, a gracz Juventusu zafundował kibicom „teatr
jednego aktora”. Rozgrywajacy bianconerich zdobył 9 bramek w 5 meczach i
poprowadził reprezentację Francji do złotego medalu. Nikt się wiec nie zdziwił
gdy pismo „France Football” po

raz drugi z rzędu przyznało mu „Złotą Piłkę”.
Wielkie marzenie o
Pucharze Europy spełniło się rok później: Juventus pokonał Liverpool w
tragicznym meczu na Heysel ( czyt. O Heysel ), lecz trudno tu mówić o radości z
triumfu.
Po zakończeniu
sezonu z Juventusem pożegnał się Boniek. Jednak nawet bez niego druzyna
sięgnęła po kolejne scudetto. Platini poprowadził Francję do 3 miejsca na
meksykańskim mundialu a rok później zakończył karierę.
Jako piłkarz
osiągnął niemal wszystko: mistrzostwo Francji z Saint Etienne; 2 scudetti,
Coppa Italia, Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, Superpuchar Europy z
Juventusem a z reprezentacją Mistrzostwo Europy. Przeszedł też do historii jako
zdobywca trzech „Złotych Piłek” ( 1983, ’84; ’85 ).
W następnych
latach próbował swoich sił w roli selekcjonera reprezentacji Francji. Był
członkiem komitetu organizacyjnego mundialu we Francji. 26 stycznia 2007 roku został prezydentem UEFA.
Legendy
Michel Platini
Rasi
Komentarze (0)
Zaloguj się, aby dodać komentarz
Najnowsze komentarze
20, kwiecień 2022 10:51
14, wrzesień 2018 12:18
14, wrzesień 2018 09:59
11, grudzień 2017 10:59
01, wrzesień 2017 13:05
31, sierpień 2017 07:48
12, lipiec 2017 12:25
12, lipiec 2017 10:45
Tabela ligowa
Pokaż Pełną Tabelę
Wasze Sondy
Zobacz wszystkie sondy