Najlepszy piłkarz w historii francuskiego futbolu przyszedł na świat 21 VI 1955 w malutkiej miejscowości Joeuf. Jego rodzice byli włoskimi imigrantami, którzy w poszukiwaniu lepszego życia przybyli do francuskiej Lotaryngii. Ojciec Michel’a był nauczycielem wychowania fizycznego w miejscowej szkole. Szybko zauważył u syna oznaki talentu. Najpierw próbował samodzielnie rozwijać jego umiejętności a potem zapisał go do lokalnego klubu – AS Joeuf. Tak zaczęła się dla Platiniego jego wielka przygoda z futbolem. Gdy ukończył 17 rok życia wszyscy zdawali sobie sprawę, że nadszedł czas na kolejny etap w karierze zdolnego młodziana. Wbrew oczekiwaniom nie przeniósł się jednak do pobliskiego FC Metz lecz zasilił klub, w którym pracował wówczas jego ojciec – AS Nancy. Wraz z nowym klubem walczyć musiał o awans do 1 Ligue. Platini rozegrał 32 mecze zdobywając imponująca – jak na pomocnika – liczbę 17 bramek. Mimo jego młodego wieku, trener właśnie Michel’a obarczył odpowiedzialnością za rozgrywanie piłki. Dzięki doskonałemu przeglądowi pola, wizji gry i świetnej technice bez trudu wywiązał się z tych obowiązków i walnie przyczynił się do awansu Nancy do „elity”. Kilka miesięcy później zadebiutował w kadrze Francji, świetny występ uwieńczając zdobyciem bramki ( 27 III 1967 w meczu z Czechosłowacją – 2:2 ). Niedługo potem pojechał na IO w Montrealu. W sezonie 1976/77 dokonał rzeczy niebywałej: grając w środku pola zdobył 25 bramek w 38 meczach ! Głownie dzięki temu jego klub uplasował się na 4 miejscu w ligowej tabeli. Nie gorzej radził sobie w reprezentacji, z którą awansował na M? ‘ 78 w Argentynie. Dla Francji był to pierwszy mundial od 12 lat więc i presja społeczna była duża. Jak się okazało zbyt duża. Niedoświadczony francuski zespół zupełnie się „spalił” i nie zdołał nawet wyjść poza fazę grupową. Po mistrzostwach znów grał w AS Nancy. W ciągu dwóch kolejnych sezonów zaliczył 54 występy strzelając 30 bramek. Niestety czasem dręczyły go kontuzje, czemu należy przypisać fakt, że zmienił klub dopiero w 1979 r. Jego nowym pracodawcą było AS Saint Etienne. Sezon 1979/80 zakończyło na 3 miejscu w tabeli co nie zadowalało ani kibiców ani działaczy, którzy sprowadzali Platiniego z myślą o mistrzostwie. Cel osiągnęli już rok później, w czym swój spory udział miał Michel – strzelec 20 bramek. Rok 1982 to rok mundialu na boiskach w Hiszpani. Okazałe się one szczęśliwsze dla „Trójkolorowych” niż boiska Argentyńskie – doszli aż do półfinału, gdzie ulegli RFN po serii rzutów karnych. Również w meczu o 3 miejsce Francja musiała uznać wyższość rywali – lepsza okazała się reprezentacja Polski ( z Z.Bońkiem w składzie ), wygrywając 3:2. Z mistrzostw Platini wracał już jako gracz Juventusu – podobnie zresztą jak inna gwiazda mundialu: Zbigniew Boniek. Nie wiedzieli jeszcze, że stworzą jeden z najlepszych boiskowych duetów następnych lat w Europie. Nawiasem mówiąc przyjaźnili się ( podobnie jak ich żony i dzieci ) również w życiu poza sportowym. Głównym celem Juve w sezonie 1982/83 był Puchar Europy i na nim skoncentrowano wszystkie starania. Juventus pokonywał kolejne przeszkody niczym biegacz płotki na bieżni, pewnie zmierzając po jedyne trofeum jakiego brakowało wówczas w klubowej gablocie. W finale przyszło się zmierzyć bianconerim z niemieckim HSV. Ten „płotek” okazał się nie do przejścia dla Platiniego i jego kolegów. „Stara Dama” przegrała 0:1 po bramce F. Magatha. Niejakim pocieszeniem dla Francuza był triumf Juve w Coppa Italia, korona króla strzelców Serie A oraz – nieoczekiwanie – „Złota Piłka”. Sezon 1983/84 to dla klubu ze stolicy Piemontu przede wszystkim walka o scudetto, będące przepustką do gry w Pucharze Europy. Nieoczekiwanym ale zasłużonym sukcesem zakończył się start w Pucharze Zdobywców Pucharów. Następne miesiące przyniosły kolejne sukcesy: scudetto i Superpuchar Europy. Dodatkowo Platini po raz drugi został królem strzelców ligi włoskiej. W lecie 1984 odbywały się mistrzostwa Europy, a gracz Juventusu zafundował kibicom „teatr jednego aktora”. Rozgrywajacy bianconerich zdobył 9 bramek w 5 meczach i poprowadził reprezentację Francji do złotego medalu. Nikt się wiec nie zdziwił gdy pismo „France Football” po raz drugi z rzędu przyznało mu „Złotą Piłkę”. Wielkie marzenie o Pucharze Europy spełniło się rok później: Juventus pokonał Liverpool w tragicznym meczu na Heysel ( czyt. O Heysel ), lecz trudno tu mówić o radości z triumfu. Po zakończeniu sezonu z Juventusem pożegnał się Boniek. Jednak nawet bez niego druzyna sięgnęła po kolejne scudetto. Platini poprowadził Francję do 3 miejsca na meksykańskim mundialu a rok później zakończył karierę. Jako piłkarz osiągnął niemal wszystko: mistrzostwo Francji z Saint Etienne; 2 scudetti, Coppa Italia, Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, Superpuchar Europy z Juventusem a z reprezentacją Mistrzostwo Europy. Przeszedł też do historii jako zdobywca trzech „Złotych Piłek” ( 1983, ’84; ’85 ). W następnych latach próbował swoich sił w roli selekcjonera reprezentacji Francji. Był członkiem komitetu organizacyjnego mundialu we Francji. 26 stycznia 2007 roku został prezydentem UEFA.